Op Donderdag in de Stille of Goede Week voor Pasen wordt in christelijke vieringen het verhaal gelezen waarin Jezus de voeten van zijn leerlingen wast (u treft het verhaal in het Johannesevangelie, hoofdstuk 13). Een episode waarin Jezus zijn onderricht met een stukje praktijkonderwijs illustreert en daarna concludeert: zo moeten jullie dat ook doen. Christenen hebben dit doorgaans zo verstaan, dat dienen belangrijker is dan heersen. Dat ‘de minste zijn’ je niet tot verliezer maakt, maar in tegendeel juist tot de werkelijke meester in een situatie. In alle jaren dat ik als predikant of kerkganger een viering op Witte Donderdag meegemaakt heb, of dat nu in een protestantse of in een rooms-katholieke gemeenschap was, had ik nog nooit meegemaakt dat dit voorbeeld van Jezus ook letterlijk navolging kreeg. Nu wel. Een studiegenoot bij de leergang Emoena (waarover ik al eerder schreef, blader maar terug in mijn blogs), maakte ons als medestudenten attent op de Witte Donderdagviering waarin zij als pastor zou voorgaan en waarin – voor het eerst – ook daadwerkelijk een aantal mensen de voeten gewassen zouden worden. Ik heb (via het beeldscherm) met aandacht gevolgd hoe dit vorm kreeg. Met behulp van drie mooie aardenwerken schalen en kannen en een witte handdoek. Drie parochianen, globaal drie generaties vertegenwoordigend, kwamen het podium op, gingen zitten en ontdeden zich van hun schoeisel en sokken. Vervolgens gingen Margo en haar collega-voorganger letterlijk door en op de knieën om deze symbolische – maar ook fysieke – wassing te verrichten, inclusief het afdrogen en waar nodig weer helpen aantrekken van sokken en schoenen. Het zag er nederig uit, maar al kijkend bedacht ik dat ik – voor mezelf sprekend – meer nederigheid nodig heb om dit ritueel aan me te laten gebeuren dan om het aan anderen te voltrekken. Waarbij ik me dan in het gezelschap van de apostel Petrus bevind, de rots waarop Christus zijn gemeente bouwde, die zich aanvankelijk ook niet aan dit gebeuren wenste te onderwerpen. Ontvangen blijkt vaak minstens zo lastig als geven. Maar de essentie van heel het gebeuren dat in de Stille Week en met Pasen gevierd wordt, is – als ik het goed versta - nu juist, dat we eerst mogen ontvangen en van daaruit leren geven. Leerzame stof, aanschouwelijk gepresenteerd!
Comments