Na de voorspelbare ontkenningsfase en een tijd van machteloos verzet heb ik me onlangs twee gehoorapparaatjes laten aanmeten. Sindsdien hoor ik van alles dat al jarenlang niet meer tot me placht door te dringen. Dat is niet altijd prettig. Stromend water, bestek dat op serviesgoed tikt, het geraas van de afzuigkap, het is allemaal al snel teveel van het goede. Maar daar staat tegenover dat mijn vrouw niet alles twee of drie keer met stemverheffing hoeft te herhalen en dat ik mijn kleinkinderen aanmerkelijk beter kan volgen. Onderweg van Sleen naar Coevorden, onze zevende etappe, oogstte ik nog een verrassende winst: ik hoor de vogels weer! Een koekoek in de verte, de aria’s van een merel, en het gesnater, getater, gekwetter, geklepper, getetter of gekwinkeleer van tal van zang-, water- en weidevogels. We werden bovendien vrijwel permanent begeleid door een leger van kraaien die overigens een tamelijk naargeestig geluid voortbrengen. Welk geluid door een aanvallende buizerd wordt voortgebracht, heb ik niet proefondervindelijk kunnen vaststellen. De waarschuwing ten spijt, heeft deze imposante vogel zich niet aan ons vertoond. Ik vroeg me trouwens af of de term ‘aanvallend’ wel van toepassing mag heten op een dier dat vermoedelijk niet anders wenst te doen dan haar jongen beschermen. Verder kwam ik tijdens de afgelopen twee etappes niet tot heel veel diepgaande overpeinzingen. Ook wel eens lekker. Voor de rest was de bijvangst, net als de vorige keren, dat ik wederom bevestigd ben in mijn overtuiging, dat de meeste mensen (niet altijd, ik zelf ook niet trouwens) aardig zijn.
Comments