Het afgelopen jaar was ook voor mij het jaar waarin tal van voorgenomen plannen schipbreuk leden. Een groepsreis door Israël en de Palestijnse gebieden ging niet door. Het ambitieuze plan om met een kameraad de Israël-Trail te lopen moesten we al afblazen, toen we het woord lockdown in Nederland nog amper kenden. Een paar dagen naar onze zoon en schoondochter in Kiev… we konden het schudden, tenzij we heen en terug tien dagen quarantaine wensten aan te houden. Tot zover de verlieslijst.
De winst: lange wandelingen en lange gesprekken met vrouw, kinderen, vrienden en collega’s. Met het thermoskannetje en een trommeltje versnaperingen op de rug. En op een liggende boomstam of een bankje een koffiemomentje in de open lucht. Geen haast, want er moest niet zoveel. Ik ben ook een stuk vaardiger met allerlei digitale mogelijkheden geworden en draai voor een zoom-vergadering mijn hand niet meer om.
Maar boven de concrete voorbeelden uit: de grote winst van dit afgelopen jaar was het opnieuw ontdekken en ervaren van de onschatbare waarde van het ‘vanzelfsprekende’ en 'normale'. Alles wat een mens onder normale omstandigheden gewoon vindt en al te snel als vanzelfsprekend accepteert. Vrijheid in beweging. Vrijheid van vergadering. Vrijheid om je met vrienden te omringen, om gasten aan tafel te hebben, om, zelfs al zie ik mezelf niet als een heel knuffelig type, elkaar aan te mogen raken. En het was een oefening in geduld, in wachten, in ‘nee’ accepteren en dan niet in slachtofferigheid of verongelijktheid te blijven steken, maar mee te bewegen binnen de mogelijkheden en beperkingen. En ik hoop, dat de beperkingen mij wat meer blijvende empathie hebben geleerd met hen voor wie al mijn vanzelfsprekendheden ook in het pre-corona tijdperk allang onmogelijkheden waren! Vanavond dus allereerst maar zegeningen tellen!
Comentários