‘t Is alweer verleden tijd. Een van de meest bonte dagen van het jaar. In de trein feestgangers met een geel/rood/witte sjaal, op weg naar Oeteldonk, waar om 11.11 uur officieel het Carnavalsseizoen geopend wordt.
Op de avond van diezelfde dag verschijnen in veel plaatsen groepjes kinderen, uitgerust met lampionnen en een tasje voor het te ontvangen snoepgoed aan de deur, begeleid door vaders en moeders, vertederd maar ook een beetje verontschuldigend glimlachend als ze hun nakomelingen voor de zoveelste keer het liedje over Sint Maarten en de koeienstaarten horen afraffelen.
Carnaval en Sint Maarten, het zijn beide streekgebonden, zelfs plaatsgebonden festiviteiten. In mijn stad Culemborg is het feest van Sint Maarten groot geworden dankzij de inzet van de - inmiddels helaas ter ziele - culturele vereniging ‘De Roos van Culemborg’. Jaarlijks lukt het om de Grote of Barbarakerk op de elfde van de elfde vol te krijgen met enkele honderden peuters en kleuters en hun ouders. De lichten gaan uit, de lampionnen aan, de burgemeester vertelt de legende van Sint Maarten, er wordt gezongen, en daarna zwermen die honderden kinderen uit over de stad en bellen aan, overal waar de Sint Maarten poster voor het raam hangt.
Aan de overkant van de Noordzee is 11/11 om nog een geheel andere reden een gedenkwaardige dag. Meer dan honderd jaar na dato wordt op deze dag in het Verenigd Koninkrijk het einde van de gruwelijke loopgravenoorlog van 1914-1918 herdacht, door de Britten aangeduid als The Great War, alsof 40-45 vergeleken daarmee een incident was. Er zijn in het Verenigd Koninkrijk en in andere Gemenebest landen bijna geen families, waarin niet iemand gesneuveld is in de velden van Vlaanderen. Op 11 november 1918 ondertekenden de strijdende partijen in een treinwagon in Compiègne de ‘Armistice’. Veel Britten tooien zich op 11 november met een poppy, een klaproos van kunststof. De klaproos is het symbool geworden van de oorlog in ‘Flanders Fields’, geïnspireerd door een gedicht van de Canadese militaire arts John McCrae die er ook zelf het leven liet. Wie ooit in de gelegenheid is, zou er eens een rit van ongeveer drie uur naar de stad Ieper aan moeten wijden en daar zo mogelijk twee overnachtingen aan koppelen. Ik begreep na zo’n bezoek veel beter, waarom er mensen zijn die blijven pleiten voor ontwapening en die – zelfs al kun je volledig begrijpen waarom gewapende strijd soms de enige en ook legitieme optie is (ik denk aan Oekraïne) – het pacifisme als derde en meer uitnemende weg blijven propageren. Was het maar mogelijk …
Comments