Wat is normaal? Een ervaring in de trein

Het was een kwestie van seconden… Vanwege een stroomstoring reed een bepaalde trein niet, iets wat je natuurlijk altijd pas op het laatste moment in de gaten hebt. Ik moest rennen naar een ander perron, uitgerekend helemaal aan de andere zijde van het Centraal Station in Amsterdam. Nu heb ik een aardige conditie, maar hardlopen met een jas aan, op gewone schoenen, met nog een tas in de hand, is toch anders dan in je hardlooptenue op verende zolen. Enigszins hijgend plofte ik neer op een vrije plaats in de coupé. Eenmaal gezeten brak het zweet me krachtig uit en ik voelde hoe mijn hoofd rood en nat werd. Ineens klonk vanuit de naastgelegen bank: “Meneer, gaat het wel goed met u?” Ik keek in het bezorgde gezicht van een jonge man, ik schatte hem halverwege de twintig, en half van Caraïbische origine. Dit laatste zou ik er natuurlijk helemaal niet bij hoeven te vermelden. Of toch.....in deze tijd? Ik kon hem geruststellen, mijn hartslag was niet alarmerend en ik legde uit dat ik net de honderd meter in tien seconden had moeten lopen om deze trein te halen. “U zult wel dorst hebben, ik heb nog een blikje cola, wilt u dat? ” reageerde hij. Ik heb het dankbaar aanvaard en hem warm bedankt voor zijn attente houding. “Is toch normaal”, antwoordde hij. En hij had gelijk! Al bedoelen we waarschijnlijk allebei: dit zou normaal moeten zijn.