Domineeszoon Rutger Bregman schreef nog niet zo lang geleden de bestseller ‘De meeste mensen deugen’. Ik heb het met veel genoegen gelezen. Zelf was ik al lang tot diezelfde conclusie gekomen. In het dagelijks leven ontmoet ik steevast veel meer aardige, zorgzame, hulpvaardige en meelevende dan akelige, egoïstische en valse exemplaren van de homo sapiens. Om het maar even bij de huidige tijd en omstandigheden te houden: ik zie op straat hoe meer dan negentig procent van mijn stadgenoten oprecht probeert, anderhalve meter afstand te houden, een straatje over te steken om ruimte te geven aan de tegemoet komende wandelaar, gewillig een mondkapje opzet bij het betreden van een winkel of andere openbare ruimte, en serieus puzzelt hoe je je familiecontacten onderhoudt zonder de regels omtrent het toegestane aantal bezoekers per dag te overtreden. Ik zie talrijke lieve initiatieven op buurt-, wijk- en dorpsniveau om te voorkomen dat mensen in eenzaamheid verkommeren. Ik zie hoe mensen serieus begaan zijn met de middenstanders, de artiesten, de horeca in hun woonplaats en graag bereid zijn om wat vaker in de buidel te tasten om deze mensen een handje te helpen. Kortom, er zijn veel redenen om Bregman bij te vallen. Los van het feit dat ik het een belediging van de Schepper acht, wanneer we over zijn maaksel niet meer weten te zeggen dan dat we tot in de diepste kern verrot zijn.
En toch… En toch … er zijn momenten dat het me moeilijk valt om deze rooskleurige mensvisie vast te houden. De beelden van de opgefokte en losgeslagen meute relschoppers en vandalen de afgelopen week helpen er niet aan. Is dit soort vernietigend gedrag – ongetwijfeld versterkt door alcohol, coke en andere dope en door kuddegedrag -, puur nature of puur (gebrek aan) nurture? Allemaal te wijten aan beschavingsarmoede, een tekort aan rolmodellen, te weinig diepgang, gebroken gezinnen, teveel verwend, te materialistisch en noem maar op? Of woont er, ook in mij, -in goede tijden niet aangesproken en daarom veelal onzichtbaar-, een donkere demon die als de omstandigheden ernaar zijn, de kop opsteekt en als een duivel tekeer kan gaan. Verbaal of met bakstenen? Ik ben benieuwd hoe anderen hierover denken en – collega predikanten en pastores – hoe jullie hierover preken.
コメント