Zoals in zoveel beroepsgroepen, worden ook predikanten en geestelijk verzorgers geacht, zich permanent te blijven scholen. En terecht, want de automatische piloot is een vijand die levenslang bestreden moet worden! Als royale zestigplusser, die eigenlijk allang “van mijn pensioen kan genieten”, ontsnap ik echter aan de richtlijnen en eisen die mijn kerk, de PKN, aan jongere collega''s stelt. Dat is wel comfortabel natuurlijk, maar zoals gezegd: de automatische piloot moet ook bij mij het stuur niet gaan overnemen! Misschien voor een oude rot in het vak een nog wel grotere verzoeking… Daarom heb ik ingetekend op een leergang aan de VU over ‘verbindend leiderschap’, onder de naam EMOENA. De website vermeldt: Vertegenwoordigers van bahá’í-geloof, christendom, hindoeïsme, humanisme, islam, jodendom, en boeddhisme, hebben de handen ineengeslagen en samen een uniek initiatief opgezet: Emoena. Dit woord betekent in verschillende talen vertrouwen, oprechtheid en betrouwbaarheid. Vanuit deze grondwaarden wil Emoena werken aan constructieve relaties tussen verschillende levensbeschouwelijke tradities en gemeenschappen en bijdragen aan vrede en inspiratie in de samenleving. Emoena ziet het als haar taak om kennis en begrip over verschillende levensbeschouwingen te vergroten, dialoogvaardigheden te versterken, kritisch denken aan te scherpen en leiderschap te ondersteunen.
Na veertien jaar in de veelkleurige wereld van de krijgsmacht te hebben gewerkt, ver buiten de ‘veilige’ kring van mijn eigen kerkelijke habitat, ben ik alleen maar meer overtuigd geraakt van het enorme belang van verbinding en constructieve relaties tussen aanhangers van uiteenlopende levensbeschouwingen. Om maar te zwijgen van de zorgwekkende verdeeldheid in onze samenleving. En hoewel ik werkelijk nog niet weet hoe ik dit allemaal in mijn overvolle agenda ingepast krijgt, verheug ik me op inspirerende, prikkelende en intensieve ontmoetingen. Een van de leuke uitdagingen die aan deze opleiding hangt, is dat we in kleine intervisiegroepen “een geschenk aan de samenleving” moeten bedenken en uitwerken. Volgend jaar juni hoop ik daar uitvoerig over te kunnen schrijven. Nu eerst een jaar in de collegebanken. Ik ben even opgewonden als een aanstaand eerstejaars student!
i