In ‘mijn’ protestantse gemeente wijden we momenteel minimaal acht kerkdiensten aan de klassieke zeven werken van barmhartigheid. Op 16 januari zijn we begonnen met een soort algemene inleiding, naar aanleiding van de beroemde gelijkenis van de schapen en de bokken. “Heer, wanneer zagen we u hongerig, dorstig, naakt, dakloos, gevangen of ziek en hebben we ons om u bekommerd?” En dan dat peilloos diepe antwoord: “Voor zover je het aan een van de minsten van mijn broeders of zusters hebt gedaan, heb je het aan mij gedaan.” De Roos van Culemborg, een stichting die met verve en veel creativiteit opereert in de driehoek kerk, cultuur en samenleving, heeft er (in samenwerking met uitgeverij Buijten en Schipperheijn in Amsterdam) een prachtig boekje bij geproduceerd. Met bijdragen van dichters, beeldende kunstenaars en theologen. Alles in één band voor een reeks inhoudelijk gevulde bijeenkomsten. Wie wil horen en zien hoe we het in Tricht aanvliegen, kan terecht op kerkdienstgemist.nl onder ‘hervormde gemeente Tricht’. Vanaf 16 januari, en we gaan zeker door tot en met het zevende werk van barmhartigheid, ‘de doden begraven’. En wie weet plakken we het achtste, ‘zorg voor ons gemeenschappelijk huis’, dat enkele jaren terug door paus Franciscus in zijn encycliek Laudato Si is geformuleerd, er ook nog aan vast. Zeven (of acht) keer expliciet en uitgebreid stilstaan bij wegen waarlangs ‘geloof’ – dat lastige en beladen begrip, dat tot zoveel verdeeldheid kan leiden - een uiterst concrete vertaling in humaniteit krijgt. Volgens mij het beste dat geloofsgenootschappen, van welke aard dan ook, de wereld te bieden hebben.
