Van de week fietste ik langs de Lek. Bij een van de inhammen waren een stuk of tien jonge mensen uitbundig aan het genieten van het mooie weer en het aangename water. Ze stonden in een grote kring in de rivier en hieven een of ander luidruchtig lied aan. De tekst ontging me, maar melodie en volume kwamen overeen met dat wat in voetbalstadions vanaf de tribune pleegt te klinken.
Ik voorspel dat straks bij Ajax twintigduizend overwegend jonge of hoogstens middelbare bezoekers, doorgaans van de mannelijke kunne, in een grote kring met heel misschien een stoeltje tussen henzelf en de buurman, rond de tweeëntwintig spelers op het veld even luidkeels als in alle tijden hiervoor hun liederen zullen aanheffen. Dat houdt niemand tegen, de stadionspeaker niet, vaderlijke boodschappen van Rutte niet, zelfs Jaap van Dissel niet.
In de kerk doen we nog voorzichtig als het om zingen gaat. Zelfs al zitten we ook daar op anderhalve meter van elkaar. Vaak onder imposant hoge gewelven. Maar het wordt steeds lastiger uit te leggen.
Misschien moeten in deze discussie kerken voor de verandering een keertje niet volgen, maar voorop lopen. En weer gaan doen wat veel mensen momenteel intens missen, namelijk samen zingen. Niet brullen of brallen, nee gewoon beschaafd, ingehouden, zonder gespuug en gespetter. Dat kan! En mentaal en fysiek is het bewezen gezond!
