Komt het omdat ik zelf geen jongere meer ben? Steeds vaker als ik ministers en Kamerleden in beeld zie, bekruipt me de gedachte: ik word door jongvolwassenen geregeerd! Het lijkt wel of het lot van onze ouderen, zorgbehoevenden, vluchtelingen en mijn nog niet geboren kleinkinderen in handen ligt van mensen die zelf amper komen kijken op het toneel van het leven. Zeker, ze hebben een relevante studie met succes doorlopen, daar ongetwijfeld keihard voor geblokt en ook daarna niet zelfvoldaan achterover geleund, maar stevig gelobbyd en doelgericht aangepakt. Maar wat zijn ze vaak nog jong! Zo jong dat ik me afvraag hoe het mogelijk is dat deze mensen zich werkelijk iets kunnen voorstellen bij de talrijke obstakels en pijnpunten in het leven van de mens die niet meer gezond van lijf en leden is of die het tempo van de huidige maatschappij niet kan bijbenen. Zo geslaagd, dat ik me afvraag of ze zich werkelijk kunnen inleven in mensen voor wie het in leven, relaties, werk en ambities allemaal niet zo succesvol verloopt, ook niet als zo iemand vreselijk z’n best doet! Vroeger, - en volgens mij in sommige samenlevingen nog altijd - ging men ervan uit dat levenservaring de belangrijkste factor in het verwerven van echte levenswijsheid was. Daarom lagen rechtsspraak en bestuur in allerlei sectoren in de samenleving meestal in handen van (vooral mannelijke, maar in dat opzicht zijn we wijzer dan vroeger) ouderen. Senators waren per definitie grijsaards en de zware functies waren bestemd voor mensen die hadden bewezen, voldoende ‘ gewicht’ te hebben voor zo’n functie. Nee, ik idealiseer het niet. Er waren ook gewichtsloze onbenullen bij – die drijven altijd het snelst boven – en mensenwerk blijft altijd mensenwerk, met alle mogelijkheden tot grandeur of misère. Maar toch … zou de politiek er niet wat stabieler, wat rustiger, wat evenwichtiger van worden wanneer zich onder die 150 in de Tweede Kamer een zeker percentage mastodonten bevond? Die niet meer de behoefte hebben om voor de gretige media zo vaak mogelijk te scoren. Die niet direct elke spitsvondige en originele gedachte onmiddellijk de wereld in twitteren. Die weten dat er een tijd is om te zwijgen en een tijd om te spreken en die, wanneer ze spreken, levenservaring, zelfkritiek en relativeringsvermogen meebrengen. Dat zou het vertrouwen in de politiek best eens kunnen vergroten.
