Deze blog schrijf ik aan de Costa Blanca. De komende tien trouwens ook. Drie maanden lang ben ik als geestelijk verzorger vrijwillig verbonden aan de interkerkelijke gemeente ‘De Hoeksteen’ in Guardemar del Segura. Even opzoeken via Google Maps en u wordt onmiddellijk jaloers. Permanent stralend weer, prettige ambtswoning met airco, dienstwagentje. Leuk zwembadje voor de deur dat we met een stuk of twaalf buren delen, waardoor er altijd wel een moment van de dag is dat je je kunt inbeelden dat het jouw zwembad is. Mijn buren komen uit Nederland, Engeland en België. Inderdaad, de welbekende ‘pensionado’s’. Gemiddeld zo tussen de 55 en de 75 jaar, hun – doorgaans succesvolle -loopbaan in het arbeidsproces achter de rug, en nu permanent of semipermanent gevestigd in dit Spaanse kustgebied met z’n talrijke in wit, crème of okergeel uitgevoerde bungalowwijkjes voor buitenlandse renteniers. Opmerkelijk: velen kiezen ervoor om de warmste maanden van de Spaanse zomer in het natte kikkerlandje door te brengen. Zij komen in het najaar terug, als de zon wat minder hevig brandt en de zomergasten weer naar school en werk zijn. Evengoed is de kans dat je in de supermarkt in de rij voor de kassa achter Jan Kaas staat, behoorlijk groot. Op vijfhonderd meter lopen van mijn huisje is zelfs een winkeltje met pindakaas, borrelnootjes, en haring op zaterdag. En op zondag dus een Nederlandstalige kerkdienst. Voor een ‘’interkerkelijk” gezelschap, want gelukkig zijn we met te weinigen om ook alle Hollandse heilige hokjes en huisjes hier te institutionaliseren.
Zon, zwembad en zee wennen snel, kan ik na een week concluderen. Maar op het strand aan de door Toon Hermans ooit zo briljant bezongen Mediterranee lopen Afrikanen met allerlei handelswaar te leuren. Zij hebben het gehaald, maar vormen door hun aanwezigheid een permanente herinnering aan het feit dat die mooie blauwe zee waar ik als badgast in dobber, ook het massagraf van vele duizenden drenkelingen is geworden. En voor de velen die het ternauwernood wel haalden, zal een huisje aan de Costa Blanca een utopie blijven. Aan die tegenstelling moet ik misschien ook maar niet wennen…
