De elfde van de elfde. Een gekkengetal, zegt men wel. De 11e november is voor velen vooral verbonden met Sint Martinus van Tours, de militaire edelman die op een bijtend koude winterdag zijn mantel wegschonk aan een kleumende bedelaar. Kenners van dit soort vrome legenden zijn niet verbaasd over het vervolg: de arme bedelaar bleek Christus in eigen persoon te zijn.
Om je mantel weg te geven aan een kansloze figuur in de marge van het leven, moet je een beetje gek zijn. Een beetje gek op Christus, op wat Christus gepredikt en voorgeleefd heeft, een beetje gek op mensen, allerlei soorten, maten en kleuren mensen, latino of zwart, homo of hetero, christen of moslim.
Vanavond zullen we een kaars voor ons raam zetten en minstens tien keer naar de bel lopen om een clubje kinderen met lampionnen een meestal onzinnig liedje te horen zingen. Om vervolgens enig (verantwoord) snoepgoed toe te voegen aan hun huis aan huis bij elkaar gebedelde forse voorraad zoetigheid om de koude winter mee door te komen. Gekkenwerk dus!
Ik zou het misschien over Donald moeten hebben. Hij is vast niet zo gek als het beeld dat wij van hem gekregen hebben. Maar zijn levensvisie staat in mijn ogen haaks op alles waar goede dwazen als Christus en Maarten, Nicolaas van Myra en Martin Luther King voor leefden en gestorven zijn. Haaks ook op de idealen van de vertrekkende president. De 8e november 2016 was een donkere dag. Maar liever dan me de
moed te laten ontnemen, probeer ik mee te spelen met de narren, dwazen en gekken die van het leven een feest proberen te maken waaraan iedereen mag meedoen.
