Afgelopen dinsdag voor het laatst in mijn bestaan als vader naar de middelbare school geweest. Voor de bekende 10 minuten gesprekjes met docenten. Voor het laatst, want onze jongste dochter hoopt komend voorjaar haar HAVO af te ronden. Daarmee komt een einde aan een belangrijke opvoedingsfase, die we intussen al vier maal eerder hebben mogen doormaken. Niet de gemakkelijkste fase, want school sluit nou eenmaal niet in alle opzichten naadloos aan op wat pubers werkelijk belangrijk vinden, en bovendien zitten ook school en ouders niet altijd op dezelfde lijn..
. Toch kan ik niet anders dan concluderen, dat er gelukkig een meerderheid aan gemotiveerde, toegewijde en inspirerende docenten rondloopt op onze opleidingsinstituten. Mensen die van hun vak houden en die van hun leerlingen houden. Die er plezier aan beleven om jonge mensen enthousiast te maken en hun nieuwsgierigheid en leergierigheid te prikkelen. Die tevens een belangrijke bijdrage leveren aan het sociaal-maatschappelijk bewustzijn van de opgroeiende jeugd. Ik was onder de indruk van het feit dat de docenten die wij in die tien minuten spraken, zo goed zicht hadden op onze dochter, die er toch maar eentje van die vele honderden leerlingen is met wie zij zich elke dag weer moeten onderhouden. Tien minuten is te kort om aan die waardering passend uiting te geven, daarom schrijf ik het vandaag maar eens op. Ouders die het herkennen, mogen het delen. Hulde aan de leraren! Van O.R.S. Lek en Linge in Culemborg, en van al die andere leerfabrieken, waar gelukkig de menselijke maat prevaleert.