Hoewel ik me realiseer dat bibliotheekmedewerkers en boekhandelaren er waarschijnlijk anders naar kijken, ben ik gek op het fenomeen Boekspot. Jaren geleden kwam ik het al tegen in het Duitse stadje Munster, intussen is het in Nederland ook een vertrouwd fenomeen op stations en in winkelcentra: kastjes, stalletjes, soms zelfs een complete kiosk, waar mensen boeken brengen en halen. Vooral treinreizigers maken er gretig gebruik van. Ik heb heel wat boeken gelezen tijdens lange treinreizen en aan het eind van de rit zet je het gewoon weer ergens in de kast ten bate van een volgende lezer. Ik merk dat ik ook gemakkelijker ontspul, nu ik weet dat mijn boeken nog wel enkele levens voor de boeg hebben als ze eenmaal in dit lezerscircuit terechtgekomen zijn.
Soms doe ik een bijzondere vondst. Zoals gisteren in Houten, waar ik aansloeg op de titel "Hulpeloos maar schuldig" door Aleid Schilder. Het boekje had een sterk verschoten omslagkleur, maar de inhoud was nog allesbehalve versleten. Schilder schrijft over de relatie tussen een streng dogmatisch geloofssysteem, dat ze zelf kende uit haar gereformeerd vrijgemaakte opvoeding, en de neerdrukkende werking die dat kan hebben op mensen die daar gevoelig voor zijn. Moeten zijn wie je niet kunt zijn leidt onvermijdelijk tot gespletenheid of kramp en in combinatie met het geloof in een tot in alle eeuwigheid straffend Opperwezen - tenzij je tot de uitverkoren happy few behoort - kan dat het leven behoorlijk uit het lood slaan.
Al reizend over mijn eigen levensweg ervaar ik maar al te vaak hoe ik, ook waar ik serieus mijn
best doe om een goed en zinvol leven te leiden, tekort kom en te kort schiet, niet in het minst ten opzichte van degenen die me het meest lief zijn. Naast veel medereizigers kom ik onderweg door het leven vooral mezelf dus nogal eens tegen. Van tijd tot tijd lees ik in dat dikke boek dat je ook regelmatig in zo’n Boekspotkastje tegenkomt, en dat als titel Bijbel of Heilige Schrift draagt. Talloze drukken al beleefd, maar de inhoud blijft trekken en boeien. Ik bof: niet groot geworden met een dreigende hel en een straffende God ontleen ik aan de inhoud vooral hoop en het vertrouwen dat ik gekend en aanvaard ben, ondanks de scheuren en schaduwkanten.