Eerst even afspreken wat ik me bij ‘engel’ voorstel. Dichterlijk gezegd: een gevleugeld woord van God. Iets minder dichterlijk, maar nog altijd met een metafysische connotatie: een engel is een boodschap(per) van de ‘overkant’, een rimpeling in ons doorgaans zo rationele en rationalistische reilen en zeilen, waardoor mensen – al dan niet verklaard gelovig – ineens kunnen verzuchten dat er “meer tussen hemel en aarde” is.
Onze buurt verloor in het afgelopen jaar twee bejaarde buurmannen. Beiden hebben hun stempel op onze hof gedrukt. Met hun persoonlijkheid en – beiden waren ambachtslui – in onze gemeenschappelijke binnentuin met concrete resultaten van hun vakbekwaamheid. Ongeveer een half jaar na hun overlijden hebben we met alle buurtgenoten een kleine herdenkingsplechtigheid gehouden, waarbij twee - door een andere handvaardige buurman gemaakte - bordjes werden onthuld met hun naam erop, aangebracht bij een onderdeel in de tuin waarvoor de desbetreffende overledene zich in het bijzonder had ingezet. De beide weduwen waren er, een zoon en schoondochter met hun baby, er werden warme woorden gesproken, de bordjes werden onthuld en er vloeiden tranen.
Toen alles gezegd en gedaan was, vloog onder luid gesnater een vlucht ganzen over. Twee vogels maakten zich los van de v-formatie en vlogen pal over ons heen. We keken elkaar aan en iemand zei wat bijna iedereen dacht: Ed en Goos!
Ik weet het, de wens de vader van de gedachte en zo... Of zou het ook kunnen dat (de woordspeling is van Nico ter Linden) er een vader is die ons dit soort wensen in gedachten geeft?
