Israëlische scherpschutters doodden zestien Palestijnse actievoerders, op Goede Vrijdag, een dag die zodoende voor velen een zwarte vrijdag werd. Dat zijn de feiten. De interpretatie van die feiten verschilt, naar gelang de positie van waaruit men deze beziet. Wie Israël als de kleine David ziet, met Hamas (en daarachter de hele Arabische wereld) als Goliath, zal het optreden van de IDF goedkeuren, zelfs prijzen. Maar wie Gaza kent, een gebied ongeveer zo groot als het eiland Texel, aan alle kanten afgesloten als een grote open lucht gevangenis, overbevolkt, economisch kansloos, met hoge kindersterfte, massale werkloosheid, en om de zoveel jaar geteisterd door een nieuwe geweldsgolf die al duizenden burgerslachtoffers heeft geëist, heeft beeld en geluid bij de frustratie en woede van de demonstranten. Ik heb het in elk geval door dit soort gebeurtenissen heel moeilijk met mijn meerzijdige loyaliteit. Ja, ik voel nog altijd grote betrokkenheid bij Israël. Maar tegelijkertijd groeit mijn verontwaardiging en woede over het onrecht dat aan het Palestijnse volk al zolang wordt aangedaan. Om dat te zien heb ik Erdohan niet nodig. En ja, ik weet dat het reduceren van de realiteit tot een strijd tussen good guys en bad guys ons niet verder brengt. En natuurlijk, ik weet ook dat Hamas geen padvindersclub is. Maar probeer mij niet te laten geloven dat daar bij dat hek tienduizenden zwaarbewapende terroristen verzameld waren. Wat gebeurd is, is om razend te worden.
