Op 4 mei trek ik vier jaar na mijn FLO-datum het ceremonieel tenue, mij ooit aangemeten bij de Koninklijke Landmacht, nog eens aan. Ik mag in een van de dorpen in het Land van Maas en Waal waar ik werkzaam ben, een bijdrage leveren aan de 4 mei -herdenking. De zes minuten die me zijn toegedacht wil ik graag gebruiken om – naast de gebruikelijke verwijzing naar allen die omkwamen onder of in de strijd tegen het Nazisme – aandacht te vragen voor hedendaagse veteranen en hun thuisfront. Nog altijd zijn op jaarbasis enkele duizenden Nederlandse militairen betrokken bij ernstmissies. En daarmee ook hun thuisfront. Ouders, grootouders, partners, kinderen. Gelukkig betekent deelname aan een ernstmissie in veel gevallen vooral een positieve stimulus voor professionaliteit en zelfkennis. Het is zeker niet zo dat elke veteraan als een mentaal verwarde tikkende tijdbom terugkeert van een missie. Maar ik zou de realiteit evenzeer geweld aan doen wanneer we zouden ontkennen of verzwijgen, dat mensen wel degelijk beschadigd kunnen raken, naar lichaam of geest. Dit is dan ook in de afgelopen 25 jaar met name in de missies naar Bosnië, Afghanistan en Mali veelvuldig het geval is geweest. Nog afgezien van het feit dat tientallen militairen, meestal op zeer jeugdige leeftijd, in die jaren het leven hebben gelaten. Vrijdagavond hoop ik respect en aandacht voor te vragen voor onze veteranen. En al realiseer ik me dat het effect van veel militaire missies moeilijk meetbaar is en de zin ervan soms uiterst twijfelachtig lijkt, ik ben er trots op dat ik deel heb mogen uitmaken van al die mannen en vrouwen in de Nederlandse krijgsmacht, die professioneel, integer en toegewijd hun werk deden en doen tot op vandaag. Normale mensen, die mens moeten blijven in soms abnormale omstandigheden. Een van de vele redenen om twee minuten stil te zijn. Schreeuwen mogen we, als vrucht van duurbevochten vrijheid, de rest van het jaar meer dan genoeg!
