Nooit geweten, maar Caravaca de la Cruz, een klein stadje in de Spaanse provincie Murcia, staat in de top vijf van wereldwijde rooms-katholieke ‘heilige steden’. Natuurlijk achter Jeruzalem, Rome en Santiago, maar voor wereldberoemde oorden als Lourdes, Fatima en Medjugorje. Het was paus Johannes Paulus II die in 1998 deze status aan het stadje schonk en intussen hebben miljoenen bedevaartgangers het middeleeuwse kasteel en de daarbij behorende kathedraal bezocht. In een zijkapel wordt het kruis bewaard dat naar verluidt splinters van het originele kruis van Golgotha bevat en genezende kracht zou hebben. Hoogtepunt is dan ook het dagelijkse moment na de mis van twaalf uur. Dan haalt de dienstdoende priester het kruis tevoorschijn en staan rijen mensen te wachten tot ze er eerbiedig een kus op mogen drukken, waarna de priester met een smetteloos wit doekje telkens het heilige object weer discreet afveegt. Ik heb dat allemaal aanschouwd, mezelf echter niet aan dat ritueel gewaagd. Wel heb ik een kaars aangestoken in de kathedraal, uit dankbaarheid voor een vijfdaagse pelgrimstocht te voet, ondernomen vanuit Orihuela, via Murcia, Mula en Bullas. Vijf stevige wandeltochten bij een temperatuur die gemakkelijk naar de dertig graden opliep. Met niet veel meer bij ons dan de flessen water in onze rugzak, een hoed en een zonnebril. Of het een hele spirituele ervaring voor me geweest is, kan ik (nog) niet zo goed zeggen. De inspanning om dagtochten van 25 kilometer tot een goed einde te brengen laat niet veel ruimte voor hele spirituele overpeinzingen onderweg. Maar als de warme beleving van kameraadschap met mijn reisgenoten, de vriendelijkheid van mensen onderweg, de woeste schoonheid van woestijnlandschap, een pijlsnel de weg overschietende hagedis, kleurrijke bloemenpracht, amandelbomen vol vruchten en een prachtig getekende vlinder op een bloem... als het opmerken daarvan ook spiritualiteit mag heten, dan ben ik vijf dagen dicht bij de hemel geweest.
