Afgelopen week een dagje quality-time met mijn jongste dochter. De nieuwe museumjaarkaart was binnen en ik had geconstateerd dat dit in het voorbije seizoen, waarin ik welgeteld eenmaal een museum was binnengelopen, een te duur grapje was. Vaker doen dus! Daarom besloten we maar liefst twee musea aan te doen. We kozen voor het Centraal Museum in Utrecht – een aanrader, al was het alleen al om het fraaie gebouw – en het Nationaal Militair Museum. Naar beide had ik allang eens gewild, maar zoals dat met museumbezoek gaat… het zetelt heel hoog in de Maslow-piramide, maar staat daarmee als vanzelf navenant laag op de prioriteitenlijst. Hoe dan ook, het is ervan gekomen en het eindresultaat was, dat we voor het Centraal Museum dat als tweede op het programma stond, nog maar anderhalf uur over hadden na een lange en meer dan bevredigende rondgang door het Militair Museum. Hoewel er de afgelopen jaren op defensie vooral gesnoeid is, valt daar in Soesterberg niets van te zien. Los van veel onvermijdelijke militaire objecten en voertuigen, met uiteraard de obligate tank bij de ingang voor het fotomoment, is er ongelofelijk veel gedaan om de bezoeker kennis te laten maken met de mens in het uniform. Ook wordt er royaal ruimte gegeven aan de ethische vragen en dilemma’s rond het gebruik van geweld. Ook de zwarte bladzijden in onze militaire geschiedenis worden niet verdonkeremaand. En zo levert de rondgang een heleboel stof tot gesprek en nadenken op, en dat is knap werk. Ik ben er alweer een poos uit, maar rondlopend in die vertrouwde wereld voelde ik me vooral trots en dankbaar, dat ik er zoveel jaar deel van heb mogen uitmaken. Trots en dankbaar was ik ook met een dochter die intelligente vragen stelde en over een waarnemingsvermogen beschikt dat haar zonder meer geschikt voor het vak zou maken. Haar toekomst ligt elders, maar ik genoot ervan, met haar iets van mijn verleden te mogen delen.
