Het was TROUW-columnist Rob Schouten die me al jaren geleden bekend maakte met de term “eeuwige leeftijd” Hij koppelde die term aan een mijmering over een ervaring waar iedere senior in wording vroeg of laat mee te maken krijgt. Ik bedoel dit: dat je de kassière in de supermarkt “u” hoort zeggen en dat je met een schok beseft dat ze het tegen jou heeft! Thuis voor de spiegel probeer je jezelf door de ogen van de kassière te bezien en inderdaad, je moet erkennen dat je het haar niet kwalijk kan nemen. Het goudblond is definitief in zilver of een maanlandschap veranderd. De wallen onder de ogen gaan niet meer spontaan weg en in de ooit zo gladde huid zijn diepe voren getrokken. Goed, ik loop dan nog de halve marathon, maar ik kan het knagen van de tand des tijds niet voor blijven.
Echter, mijn inwendige mens, mijn “ik”, of moet ik zeggen: mijn ziel, in elk geval iets in mij dat niet aan uiterlijk verval bloot staat, lijkt niet ouder te worden. Wel wijzer, dat moet ik tenminste hopen. Maar mijn inwendige mens lijkt ergens rond mijn zevenentwintigste te zijn opgehouden met ouder worden. Ik kan nog net zo enthousiast als toen worden en ook nog over dezelfde dingen, ik kan me net zo verwonderen of verheugen, net zo beschaamd zijn over flaters en pijnlijke ontmoetingen… kortom: van binnen ben ik veel minder verouderd dan aan de buitenkant. Dat is wat Rob Schouten "de eeuwige leeftijd" noemt.
Een gelegenheid waarbij ik dat verschil tussen inwendige en uitwendige mens heel duidelijk kon waarnemen en ervaren, was afgelopen week bij het geweldige concert van Neil Young (73 jaar qua uitwendige mens) in het Ziggo Dome. Naar schatting 15.000 enthousiaste muziekliefhebbers genoten van “tijdloze” muziek die opkwam uit een jeugdige ziel. De gemiddelde leeftijd van die 15.000 toeschouwers lag aardig rond de 60 denk ik. Maar niemand daar voelde zich op dat moment senior, laat staan “oud”. En mij schoot de titel van een song van een andere pop-gigant te binnen: May you stay forever young!
