Van de week naar “De beentjes van Sint Hildegard” geweest. Herman Finkers als acteur op het witte doek. In een rol die hem op het lijf geschreven is, met Johanna ter Steege als briljante tegenspeelster. De film heeft ontzaglijk veel te bieden: de lieve Twentse taal, prachtige landschapsbeelden van het grensgebied tussen Nederland en Duitsland en van het Rijndal waar ooit de religieuze Hildegard, briljant op meerdere terreinen, als feministe avant la lettre de gevestigde kerkelijke en maatschappelijke orde van haar dagen deed beven. En een zeer onderhoudend verhaal! Maar wie denkt dat het alleen maar lachen wordt, vergist zich. Zeker, voor de liefhebbers is er veel herkenbare fantasierijke Finkers humor. Maar hij is hier veel meer dan entertainer. De film snijdt op niet mis te verstane wijze een aantal relationele valkuilen aan die voor elke kijker wel ergens herkenbaar zullen zijn. Hetzij in de eigen relatie, hetzij in de intergenerationele dynamiek in gezinnen en families.
Het mooie is dat deze op zichzelf zware thema’s in een liefdevolle en zachtmoedige sfeer worden aangeboden aan de kijker. Met de impliciete uitnodiging: heb het er eens over met elkaar. Niet in een beschuldigende of verwijtende sfeer. Maar in mildheid. Mild zoals deze film mild is. Niet vaag, nee, bij tijden vlijmscherp in het tonen hoe wij in relaties elkaar de adem kunnen afsnijden. Maar toch mild en menselijk. Zoals we Finkers kennen. Een aanrader!
