Diamant
Een mooi verhaal werd me deze week verteld. Zij woont in een aanleunappartementje, hij op de gesloten afdeling van het verzorgingshuis. Extra gesloten, deze maanden! Waar ze tot voor half maart elke middag naar hem toe kon, - immers hemelsbreed nog geen vijftig meter bij haar vandaan -, waar ze samen thee dronken, naar muziek luisterden, een wandelingetje over de gang maakten en bij goed weer zelfs even buiten, zij het binnen de hekken, is de gesloten afdeling nu al zeven weken verboden gebied. Afgelopen week waren ze zestig jaar getrouwd. Zat een groots feest er toch al niet in, de huidige omstandigheden maakten zelfs een klein feestje onmogelijk. Maar toch … Een verzorgster was met hem naar buiten gekomen – het was een stralend lentedag – en zij was vanuit haar woning naar de omheining gelopen. Een kus was er niet bij. Maar ze hadden door de spijlen van het hek met hun ring die van de ander aangetikt. Dat gebaar, en de taal van hun ogen, zei alles. Een diamanten moment!
Even boodschappen doen wordt steeds vaker een sociale activiteit. In een aanhoudende tweestrijd tussen m’n neiging om dichterbij te komen en aan te raken, en de anderhalve meter--regel die intussen stevig tussen m’n oren geramd zit, voer ik met goede en vage bekenden op straat meer gesprekken dan ooit . Op de een of andere manier ben je blij met elke ontmoeting, hoe onhandig ook. Vandaag met een paar stadgenoten uitgebreid uitgewisseld wat we met al die extra tijd doen. De serie van Jeroen Krabbé over de geniale artiest Marc Chagall blijkt goed te scoren. Netflix ook. En legpuzzelen, die knotsgekke platen van Jan van Haasteren bijvoorbeeld, en dan in 2000 losse stukjes. In de weekendbijlage van mijn krant gelezen dat er geen betere remedie tegen neerslachtigheid en somberheid is dan het lezen van goede literatuur. Proza of poëzie, als het maar niveau heeft. Ben zelf al wekenlang bezig met een Engelstalige geschiedenis van Polen. Niveau heeft het zeker, vrolijk word ik er nog niet van…
