Gistermorgen hebben we, na een zeer onverwacht en plotseling overlijden, afscheid genomen van een van onze dorpsgenoten. Ik noem haar hier bij haar doopnaam, Anna. Een rustige, bescheiden vrouw, maar zeker niet verlegen of onzeker. Ze wist haar weetje, ze kon haar punt maken en ze stond pal voor waar ze aan hechtte en in geloofde. Lang single trouwde ze op latere leeftijd alsnog, intussen was ze ook alweer vele jaren weduwe. Geen kinderen. Wel werd ze als zeer nabij, ja als familie ervaren door de leden van een Afghaans gezin in ons dorp. Van oppasoma voor de jongsten tot luisterpost/uitlaatklep voor de pubers in het gezin. Vrijdag jl. namen we afscheid van Anna. In onze dorpskerk die bijna te klein was voor de vele bezoekers, uit eigen dorp en van ver daarbuiten. Dorpsgenoten, vrienden van vroeger (tot voor meer dan vijftig jaar terug), vrienden van vandaag, medevrijwilligers in de vele maatschappelijke en ideële organisaties waarin ze haar eigen, rustige en bescheiden, vasthoudende en betrouwbare inbreng had. Het wekelijks duwen van de rolstoel van een van de bewoners van een instelling voor mensen met een beperking, diensten draaien in de Wereldwinkel, in het Glasmuseum in Leerdam, als een van de stemmen in het kerkkoor, het secretariaat van het kerkbestuur en nog veel meer. Haar buren roemden haar als veel meer dan een buuf, nieuwe Nederlanders deden hun uiterste best om in correct Nederlands haar betekenis als hun taalcoach, maar veel meer: als vriendelijk en verwelkomend gezicht van de Nederlandse samenleving, neer te zetten. Met elkaar hebben veel mensen, verschillend in leeftijd, nationaliteit, religie en ras, elkaar in de kerk verteld en doen ervaren wat de impact is van wat de filosoof Levinas ooit ‘la petite bonté’ noemde. De Vlaamse filosoof Dirk de Wachter (lees zijn mooie boekje ‘Vertroostingen’!) heeft er zijn missie van gemaakt, dit principe krachtig uit te dragen: de’ kleine goedheid’ heeft en geeft betekenis aan ieders leven, als gever en als ontvanger. De apostel Paulus wist dat ook. Hij schreef zijn ode aan de liefde, waarvan de climax luidt: “Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan de liefde." Vrijdag werd dat unaniem bevestigd. Een liefdevol leven heeft betekenis, tot ver over alle denkbare grenzen heen. Grote bekken, zij zullen verstommen, overmoedige ambities, ze zullen sneuvelen, narcisme en egoïsme, het brengt uiteindelijk alleen maar eenzaamheid. Alleen de liefde blijft.
コメント