Enkele jaren geleden heb ik drie maanden als predikant in de Nederlandstalige geloofsgemeenschap in Alanya, aan de Turkse westkust, gewerkt. Een zonovergoten tijd, waarin ik veel fijne mensen heb mogen ontmoeten, voor het eerst van mijn leven op de tennisbaan stond en een aantal prachtige bergwandelingen heb gemaakt. En ik heb ook hard gewerkt, zeg ik er voor de volledigheid maar eventjes bij. Het zaaltje waarin we onze kerkdiensten hielden, was eigendom van de Noorse gemeenschap aldaar. Wij als Nederlanders maakten er gebruik van op zondagmorgen. De Noren hadden een andere aanvangstijd voor hun dienst, en bij hoogtijdagen deden we het, Noren, Finnen, Duitsers en Hollanders, gezamenlijk. In zo’n nederlandstalige kerkdienst in het buitenland vliegen vogels van allerlei pluimage binnen die daar voor kortere of langere tijd overwinteren, of zelfs permanent hun domicilie hebben. De kerkdienst is een van de ontmoetingsplaatsen, net als doordeweeks de yogales, de tennisbaan, de bridgeclub of het koor. En als minderheid in een grote stad trek je vanzelfsprekend wat sneller naar elkaar toe. Daarbij dikwijls vaderlandse geschillen overstijgend in 'oecumene van het hart'. Niet dat alles meteen in volle harmonie verloopt. Soms is het passen en meten. Zo is in Alanya ooit op verzoek van enkele rooms-katholieke kerkgangers een klein Mariabeeldje aan het interieur toegevoegd. Voor een aantal ‘refo’s’ was dat reden om de kerkgang op te geven. Maar de overige niet-katholieken accepteerden deze liturgische toevoeging, mits Maria, geheel conform de over haar bekende Bijbelse traditie, een enigszins bescheiden plek zou innemen. En aldus geschiedde. Maria stond discreet, maar bereikbaar achter een pilaar en iedereen had er vrede mee. Ik vind dat mooi. En ik vraag me af, nu in onze tijd steeds meer katholieke kerkgebouwen aan de eredienst onttrokken worden, of het geen goed idee zou zijn, wanneer in protestantse kerkgebouwen – zeker in die gebouwen die voor de Reformatie aan de rooms-katholieke geloofsgenoten hebben toebehoord! – opnieuw een hoekje voor Maria wordt ingericht. Dit ten behoeve van de vele katholieke stad-en dorpsgenoten die tegenwoordig steeds vaker kilometers ver moeten reizen om de vertrouwde sfeer van een katholiek kerkgebouw te vinden. En dit dan in combinatie met aanzienlijk meer openingstijden dan uitsluitend zondagmorgen tussen 10.00 en 11.30 uur! Maar die trend is gelukkig al gaande in veel protestantse kerken! Met dank aan de corona-maatregelen.
Comments