Familie Babayants, hoelang nog?

Onlangs heb ik weer ingetekend voor een blok van vier uur doorlopende viering, in het kader van het kerkasiel dat nu al een jaar lang verleend wordt aan de Oezbeekse familie Babayants. Ik had met enige hoop uitgezien naar de verkiezingen van 29 oktober, ervan overtuigd dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking wel zou hebben ingezien dat (extreem) rechts beleid onze samenleving in de afgelopen jaren weinig goeds heeft kunnen bieden. En hoewel ik me over de goede cijfers voor D’66 en het CDA wel kan verheugen, constateer ik dat Trouw columnist Silvain Ephimenco wel eens gelijk kon hebben als hij suggereert dat een regering over rechts kansrijker is dan een paarse coalitie. En die gedachte geeft me de rillingen, wanneer ik denk aan dat gezin in een achterafzaaltje van dat kerkgebouw in Kampen. Een gezin dat al een jaar geen normaal leven kent, als je de elf jaar ervoor in verschillende asielopvangcentra al normaal zou mogen noemen. Ik zal doorgaan met deelnemen aan het doorlopende kerkasiel, zolang het nodig blijft. Maar ik moet er niet aan denken dat deze mensen nog voor onbepaalde tijd in onzekerheid op deze onnatuurlijke wijze voort moeten. En ik vraag me ook af, of het niet tijd wordt dat een andere kerkgemeenschap in ons land deze enorme draaglast voor de Open Hof gemeente in Kampen overneemt. Een kwestie van (inter)kerkelijke solidariteit.