Mijn jongste dochter wil van haar auto af. Een auto beladen met herinneringen. Het voertuigje – zie foto – is van een oude vriendin geweest. In haar bloeitijd kwam ze ermee aanrijden, bij mooi weer met open dak, zonnebril, paardenstaart … Onze jongste dochter – toen een jaar of vijf – mocht dan instappen en mee voor een logeerpartijtje. Nooit hadden wij kunnen bedenken dat dochterlief twintig jaar later zelf in ditzelfde voertuig bij ons voor zou komen rijden. Bij mooi weer met open dak, zonnebril, paardenstaart. Zo’n verschijning waar je als vader gloeiend van trots bij staat. Meer dan twintig jaar oud is het autootje intussen. Kilometerstand: hard op weg naar de 500.000. Ja, u leest het goed, een half miljoen kilometers. Een rondje aarde is ongeveer 40.000 kilometer. Tel maar mee: deze Peugeot heeft dus al zo’n twaalf rondjes aarde afgelegd. Een lang en intens geleefd leven. Goed verzorgd altijd, dat wel, maar de jaren gaan tellen en de butsen en breukjes nemen toe. Dochterlief wil er daarom – met pijn in het hart – vanaf, voor het rijden meer gaat kosten dan ze zich aan uitgaven kan veroorloven. Zelf sleutelen is haar ding niet. Het mijne ook niet, helaas. Ik zou hem wel willen overnemen, gewoon om er nog een paar maanden mee te kunnen rijden, maar ja, het wordt herfst. Geen open dak, geen zonnebril, en die paardenstaart komt er bij mij ook niet meer van. Maar voor de geïnteresseerde handige liefhebber onder mijn bloglezers, die warm wordt van een unieke Franse auto met een prachtige geschiedenis en zichzelf of dochterlief misschien volgend voorjaar met open dak, zonnebril etc … Voor een bijna symbolische vergoeding. Neem even contact op in een PB’tje.
Kommentare