Kerkasiel in Kampen, hoe lang nog?

Mijn agenda is doorgaans overvol. Maar ik heb mezelf opgelegd, in elk geval een keer per maand een blok van vier uur voor mijn rekening te nemen van de voortgaande liturgie in de Open Hof in Kampen. Dat lukt tot nog toe steeds. In de praktijk hoef ik trouwens van zo’n blok van vier uur hoogstens één uurtje zelf invulling te geven, want ik ga eigenlijk nooit alleen die kant op. Toen ik afgelopen week op de website zocht naar mogelijkheden voor de komende maand, raakte ik ineens een beetje ontroerd bij de ontdekking dat het helemaal nog niet zo makkelijk is om een ‘leeg’ blok te vinden. Iemand in Kampen zal het misschien wel allemaal bijhouden, maar duidelijk is dat het aantal vrijwilligers, zowel voor de doorgaande vieringen als voor alle logistieke taken daaromheen, enorm moet zijn. Afkomstig uit Kampen en uit heel Nederland. Afkomstig uit alle mogelijke kerkelijke modaliteiten en daarbuiten. Wat mooi, te zien dat in een wereld waarin zo weinig hoopvols geschiedt, de oude joodse wijsheid dat het beter is om een kaars aan te steken dan met stokken op het donker in te slaan, nog altijd beaamd en bevestigd wordt. Blijft de vraag: hoelang nog? Hoelang houdt de familie Babayants dit weliswaar veilige, maar toch zeer beperkte leven achter glas vol? Ik vermoed dat de eerste stip op de horizon woensdag 29 oktober zal zijn. Met een verkiezingsuitslag die hopelijk weerspiegelt dat we in ons land hard toe zijn aan een redelijk midden. En daarna een snelle coalitievorming. Maar dan? Voor het gezin in de Open Hof en voor de paar honderd andere ‘gewortelde kinderen’ valt zeer te wensen dat menselijkheid en compassie de toon zullen aangeven in t.z.t. nieuw te formuleren regeringsbeleid. Maar de realiteit gebiedt ook dat we, met alle betrokkenen bij ‘Kampen’, nu al hard moeten nadenken over ‘what if…’  Persoonlijk heb ik er trouwens wel een celstrafje voor over als ik zou worden aangeklaagd voor wat ik tot nog toe altijd als 'normaal' menselijk handelen heb beschouwd. Toch bizar, dat naastenliefde iets is dat wettelijk afgestraft lijkt te kunnen gaan worden. Bizar ook dat een partij(tje) dat zich altijd zo krachtig op de Bijbel beroept, uiteindelijk toch meer luistert naar de onderbuikgevoelens van haar achterban en meehuilt met de wolven in het bos.