Afgelopen maandag ben ik aan mijn kerstpreek begonnen. Ruim een week van tevoren, dus goed op tijd. Ik had nog niet echt bedacht welke invalshoek ik dit jaar nou weer eens zou kiezen. Maar eigenlijk werd ik al toetsen bekloppend als vanzelf naar “geen plaats in de herberg” gevoerd. Kwam het omdat het vorige week “Faber-Friday” was? Of kwam het door het kerkasiel in Kampen, waarvoor ik mezelf trouwens in de nacht na de Kerstavonddienst heb ingeroosterd? Of door het boek van Michelle van Tongerloo, dat ik van Sinterklaas kreeg? Michelle is een Rotterdamse huisarts die de geuzennaam “straatarts” heeft verworven. Hoewel ze zichzelf niet als heel gelovig wil typeren, zet ze zich in nauwe samenwerking met het City-Pastoraat van de Pauluskerk in Rotterdam in voor het lichamelijk en mentale welzijn van dak- en thuislozen, mensen zonder geldige papieren, verslaafden en andere stadsbewoners die om wat voor reden dan ook door de ondergrens gezakt zijn. Haar verhalen, verzameld in het boek “Komt een land bij de dokter” geven zeer te denken over wat Rutte zo graag "dit mooie land" placht te noemen. De bureaucratie is vaak gekmakend en de zorgverlening ernstig verziekt door het marktdenken, waardoor de mens, vooral de mens die niet goed voor zichzelf kan opkomen, in het systeem veel te vaak de verwaarloosbare factor is geworden. Ik vind deze straatarts een engel, al mist ze - gelukkig! - alle weeë zoetigheid die veel engeltjes op kerstkaarten uitstralen. Kopen en lezen dat boek! En lekker geven!!! (Lekker Geven - geven doet goed).
Comments