Etappe 5 en 6 zitten erop. Van Rolde naar Sleen via Schoonloo. We spreken dan over in totaal ruim veertig kilometer, netjes verdeeld over twee dagen. Kippeneindjes met de auto, maar serieuze fysieke en mentale activiteit wanneer je het te voet doet. Zeker waar we onderweg tot de ontdekking komen dat het in Drenthe de afgelopen dagen zeer zwaar geregend heeft. De boeren hebben er flink last van, de wandelaar niet minder. Veel bospaden moeten we zigzaggend nemen vanwege de enorme diepe plassen en blubberige bodem. De teller wijst dan ook aan het einde van deze twee dagen ruim 46 kilometer aan, drie meer dan volgens het boekje.
Maar ter zake, het lopen van zo’n pad is tevens een leerweg voor het leven, vol van praktische en geestelijke lessen. Zo kwamen we in Rolde al heel snel tot de ontdekking dat ‘bezint eer ge begint’ een wijze levensles is die voorkomt dat je veel overbodige meters maakt. Ben je eenmaal onderweg, maar twijfel je of je wel op het goede spoor zit, heb dan de moed om halt te houden en desnoods je eigen spoor terug te volgen tot het punt, waar je nog zeker wist dat je goed ging. En heel praktisch: Limburgse medewandelaars maakten ons attent op een zeer informatieve app: Lange Afstandswandelingen.
Belangrijke les is ook: durf te vragen en wees nederig genoeg om te ontvangen. Dat de meeste mensen deugen, zoals Rutger Bregman schrijft, klink misschien iets te optimistisch, maar ik beaam uit ervaring van harte, wat voormalig Trouw-columnist Bert Klei aan een van de bundelingen van zijn columns als titel meegaf: de meeste mensen zijn aardig. Toen wij aan het eind van de eerste lange dag in een wolkbreuk de bordjes misten en twee kilometer de verkeerde kant uitliepen, reed een jonge vrouw op een boerderij, waar we even schuilden in de stal, ons naar ons overnachtingsadres. De dag daarop boden fietsers met wie we onderweg een praatje maakten, ons hun thermoskan met koffie aan, toen bleek dat er op het hele traject Schoonloo-Sleen geen horeca te vinden is.
Zaterdagavond j.l. stond het openbaar vervoer drie minuten stil, als statement tegen lompheid, verbale en fysieke agressie tegen personeel in het openbaar vervoer. Een mooie en zinnige actie. Helaas nodig. Maar ik wil ook deze statement maken: de overgrote meerderheid van mensen die zich op het pad des levens bewegen, gedraagt zich ‘normaal’. De hufter is en blijft gelukkig de uitzondering.
