Vorige week vrijdag gekeken naar het digitale afscheidsconcert van Elly en Rikkert Zuiderveld. Elly Nieman heette zij eerst, en ze zong samen met Boudewijn de Groot over Meester Prikkebeen. Een tekst waar ik niets van snapte, maar ze zongen prachtig samen. Van Elly en Rikkert had ik als adolescent één LP, maar daarvan waren de groeven dan ook volledig uitgeslepen: ‘Sta op en wandel’, heette de plaat. Die titel herkende ik als goed-gereformeerde jongen als een uitspraak van Jezus. En inderdaad, de teksten van de liedjes waren stuk voor stuk religieus geladen. Maar tegelijkertijd niet zo gemakkelijk in een vakje onder te brengen. Wel prachtig poëtisch, en heel mooi gezongen ook. Rikkert heeft altijd al dat weemoedige, enigszins breekbare stemgeluid gehad, Elly klinkt voor mij als een mengeling van heimwee en vrolijkheid. Toen onze kinderen klein waren, klonken hun bijbelliedjes via de oude cassetterecorder in onze eetkeuken vrijwel dagelijks. Toen ik een tijdlang voorging in kerkdiensten in een van de instellingen van ’s Heeren Loo, voor mensen met een verstandelijke beperking, ontdekte ik hoe gewild de liedjes van Elly en Rikkert hier waren. Ook heb ik een keer meegemaakt hoe het duo, met hun vaste begeleiders, van een optreden voor deze mensen een grandioos blij feest wist te maken. In een hokje hebben ze gelukkig nooit gepast. Te creatief en te stevig op hun eigen grond staande, om geclaimd te kunnen worden door welk eng religieus clubje dan ook. En daardoor waren ze, en zijn hun liedjes nog steeds, van betekenis voor een zeer gemengd publiek: voor maatschappelijk geëngageerde doeners en voor spirituele dromers, voor kinderen en volwassenen, zeker drie generaties lang. Ik reken me graag bij de velen die behoren tot de dankbare ontvangers van wat zij met hun talenten allemaal hebben mogen geven in hun lange loopbaan. Het was mooi!
