De kerstvieringen zitten er weer op. Ik heb mezelf nog eens beluisterd (en bekeken) via Kerkdienstgemist.nl en net als ieder jaar denk ik bij veel momenten: dat had ik anders, origineler, beeldender, korter en pakkender kunnen zeggen. Maar net als ieder jaar heb ik ook veel dankbare reacties gekregen. Ik ben niet zo dom of ijdel dat ik denk dat die specifiek mijn kerstpreken betroffen. Maar wel zeggen ze me, dat veel mensen (en onze kerk was dit jaar zeer goed gevuld) in de kerkdiensten iets ontvingen, waaraan zij behoefte hadden. Voor de een is het Lucas 2, opnieuw die oude woorden gelezen en verkondigd, voor de ander de warmte en verbondenheid die je ervaart als je met zoveel mensen samen zingt en bidt, zeker in de sfeervol versierde ruimte van een middeleeuws kerkgebouw. ‘’Onze kerk”, waar herinneringen uit je eigen kindertijd liggen, aan de kinderkerstvieringen van de zondagsschool, met aan het eind dat zakje met een mooi leesboek, een mandarijn en wat kerstkransjes. Zoals ik in mijn vorige blog naar voren bracht: een warm welkom aan allen, om wat voor reden dan ook aanwezig, stond voorop. En in mijn diensten koos ik voor vertrouwde kerstliederen, ook als ik niet van alle teksten en melodieën zelf even warm word. Dat betekent niet dat we de rauwe realiteit voor een uurtje uit onze aandacht hebben gebannen. Op kerstmorgen keken we – nadenkend over de betekenis van ‘het Woord is vlees geworden’, God-met-ons, naar de inmiddels wereldwijd viraal gegane afbeelding vanuit Bethlehem, en daarmee keken we tevens naar Gaza, naar Oekraïne, naar Soedan … Als we Christus vandaag willen vinden, zullen we Hem moeten zoeken tussen het puin, en zoeken betekent dat we ons engageren met hen die onder dat puin belanden. Maar ook moet naar mijn overtuiging worden gezegd, dat Christus is gekomen in de puinhoop die wij met elkaar, ons ondanks of willens en wetens, van de mooie schepping maken. Het lijdende kind wordt straks ook het lam Gods dat de zonde der wereld wegdraagt. Ik beweer niet dat ik daar na veertig jaar predikantschap iets meer van begrijp dan toen ik jonger was. Maar ik ben er wel van overtuigd dat we hier raken aan een groot en kostbaar geheim, dat ons tot passie, empathie, dankbaarheid en hoop beweegt.
Commentaires