Corona heeft me heel stevig aan het wandelen gekregen. Al dan niet in gezelschap van de beste aller echtgenoten, dochters of kleinkinderen, heb ik volgens de app van de Hersenstichting, gedownload op 21 februari van dit jaar, dat is 94 dagen geleden, intussen al 80 ommetjes gemaakt, waarbij ik in totaal 61 uur en 56 minuten heb gelopen, met een langste aaneengesloten reeks van 9. Ik merk daarbij graag op dat ik regelmatig vergeet om de app te activeren en dat pas na thuiskomst constateer, zodat de meeste van bovengenoemde cijfers in werkelijkheid nog naar boven moeten worden bijgesteld. Ja, u snapt, ik kick op de aanmoedigingen en loftuitingen die Erik Scherders me via de app regelmatig doet toekomen. Pas nog scoorde ik weer een virtuele gouden medaille. Dat geeft vleugels, geloof het maar!
Al wandelend ziet een mens van alles in natuur en cultuur. Zo vallen me de vele huizen en tuinen op, die met het vorig jaar niet gespendeerde vakantiegeld worden opgeknapt (geen aannemer, schilder of hovenier heeft nog tijd voor een nieuwe klus!). In de singel volg ik het broeden van de meerkoet en de fuut en de jonkies van vader en moeder Grauwe Gans zie ik in de loop der weken veranderen in stevige pubers, waar de kat van de buren wijselijk afstand van houdt. Vaak kom ik buurtgenoten tegen, onbekenden maar van lieverlee worden hun gezichten vertrouwd, en wissel je een groet of zelfs een klein dialoogje over het weer uit. Ja, het wandelen ( en als je niet kunt wandelen, elk alternatief dat je buiten brengt en in vergelijkbaar tempo) - is gezond. Niet alleen om dat getrainde, fitte lijf dat we allemaal zo graag (zouden) willen hebben. Maar vooral ook voor de ziel die in dat lijf huist en regelmatig veel behoefte heeft aan adempauze en opnieuw verbinding maken met het ‘normale’ leven, met huisjes, boompjes, beestjes en buren.
