Het is donderdagavond 23 januari. In het kleine Betuwse dorpje Beesd aan de Linge is iets bijzonders te doen, afgaande op het feit dat aan de Voorstraat nergens ook maar één parkeerplekje te vinden is. Van alle kanten begeven mensen zich richting de Sint Pieterskerk, met z’n opvallende platte toren. Hier, waar ooit de “gereformeerde paus” Abraham Kuyper zijn eerste stapjes als predikant zette – en daarbij ontdekte hoeveel hij nog te leren had! – is vanavond “de paus van Amsterdam” te gast. Huub Oosterhuis, 87 jaar, op hoge leeftijd dus, maar allesbehalve uitgediend of opgebrand. Het is doodstil in de overvolle kerk, als deze dichter en prediker een half uur lang gepassioneerd, met krachtige stem en in goedverzorgde zinnen, spreekt over de woestijn waarin we leven. En over het niet opgeven van het visioen. Over het in woord en lied en in daadkrachtige humaniteit levend houden van de hoop, want wie geen hoop kent wordt verzwolgen door de golven van het kwaad. Ik vat het even kort samen, maar ieder woord van zijn inleiding had gewicht.
De gemiddelde leeftijd van de bezoekers in de uitpuilende kerk schat ik op vijftig plus, maar ik zie ook veel mensen die zichtbaar jonger zijn. Een uitstekend gelegenheidskoor ondersteunt het gezamenlijk zingen van een aantal bekende en minder bekende liederen van Oosterhuis. Ik zie – en voel – ontroering en constateer niet voor het eerst, dat of het nu Johannes de Heer, Huub Oosterhuis of Huub de Heer is, muziek een taal is die verbindt en raakt aan diepere lagen in ons innerlijk. Net als vele anderen ga ik als een rijker mens naar huis!
