Ik weet het, de titel is geen goed Nederlands. Maar toch. Nagenoeg twintig jaar ben ik weggeweest uit het dorp, waar ik in 1984 als predikant begon. Twintig jaar, dat is globaal de tijd waarin een zuigeling tot jongvolwassene uitgroeit. Het is de periode waarin ouders zowel grootouder als ook wees kunnen worden. Waarin je een wasmachine verslijt en misschien wel vier auto’s. De tijd waarin ik mijn ‘tweede leven’ begon met een intensieve drie maanden durende militaire opleiding aan de KMA, en nu in een afbouwfase van mijn arbeidzame leven ben beland. Sterker nog, ik had dat arbeidzame leven al kunnen afbouwen om met ingang van deze maand ‘van mijn AOW te gaan genieten'. Het is anders uitgepakt. Na bijna twintig jaar ben ik sinds begin van deze maand terug in mijn oude dorp, opnieuw werkzaam als predikant in de kerkgemeenschap waar ik zesendertig jaar geleden als jong kandidaat begonnen ben. Twintig jaar, twintig kerstbomen, twintig verjaardagen, twintig lentes, en ga zo maar door. Kinderen werden volwassenen, volwassenen werden vader of moeder, er is verhuisd, gevierd en geleden, gefeest en gerouwd. Mensenlevens zijn ingrijpend veranderd. Ook het mijne. En toch … telkens als ik bij oude bekenden voor het eerst sinds twintig jaar de drempel over stap en we als vanouds aan de keukentafel of in de zithoek aan de praat raken, lijkt het of de draad, twintig jaar geleden neergelegd, weer opgepakt kan worden alsof het gisteren was. Tijd is en blijft voor mij vaak sur-reali-tijd.
