‘Those where the days ‘– bij het einde van een sportieve periode van dertig jaar

Mijn generatiegenoten kennen tekst en melodie van dit mooie liedje nog wel, prachtig gezongen door Mary Hopkins. Bij mij kwam het spontaan opwellen na afgelopen maandagavond. Dat was namelijk mijn laatste partijtje zaalvoetbal voor de zomervakantie. Maar niet alleen het laatste voor de zomervakantie. Het was ook mijn allerlaatste partijtje zaalvoetbal. En daarmee afscheid van een aantal mannen met wie ik dat meer dan dertig jaar lang gedaan heb. En van een aantal aanzienlijk jongere mannen met wie ik dat toch ook al weer tien jaar deed. Mijn leeftijd, de angst voor blessures en meer nog, de angst dat ik het tempo niet langer meer kan volhouden naarmate de jongere generatie (leeftijd van mijn zoons) aanhaakt, hebben me doen besluiten om te stoppen. Enkele leeftijdgenoten stoppen ook, dat maakt het iets gemakkelijker. Maar zou het toeval zijn dat ik drie dagen lang na ons afscheid letterlijk buikpijn had? Er gaat een deur achter me dicht die niet meer open zal gaan. Ik sluit een tijdperk van mijn leven af. Ik wil er helemaal niet zielig over doen, want ik heb, afkomstig uit bouwjaar 1954, alle reden om dankbaar te zijn dat ik zolang sportief heb kunnen acteren in deze behoorlijk blessuregevoelige tak van sport. Maar toch: ‘those where the days my friend, we thought they’d never end…’ Loslaten maakt weemoedig. Er zijn dingen die voorbijgaan en niet meer terugkeren. Dit is maar een betrekkelijk onbeduidend iets, maar lieve mensen, wat kan het confronterend zijn …