"Al preekte ik meeslepender dan Martin Luther King, schreef ik scherper dan Arnon Grunberg, met meer kennis van zaken dan de knapste historicus of politicus, maar had de liefde niet, het zou slechts lawaai zijn, holle klanken, bedoeld om te imponeren, te overdonderen, maar ten diepste leeg.
Al had ik meer inzicht dan de knapste koppen ter wereld, meer historische kennis, meer psychologische en politieke kwaliteiten dan wie dan ook, de meest valide theologische concepten inzake eschatologie en profetie, de onbetwistbaar juiste exegese van omstreden bijbelteksten, zonder liefde trof mijn betoog niemand in het hart. Al zou ik al mijn vakantiegeld spenderen aan goede doelen voor Israël of voor de Palestijnen, of voor allebei, al zou ik, in plaats van vakantie te houden, weken, ja maanden gaan werken in een Joodse kibbuz of in een Palestijnse olijfgaard, al zou ik de hitte en de spanning in dat land allemaal voor lief nemen, zonder liefde baatte het mij noch anderen iets..." (naar 1 Corintiërs 13).
Net als al mijn collega's, die op Facebook en in andere media over elkaar heenbuitelen in reacties op de oproep van vijf predikanten aan de Synode van de PKN tot een excuusbetuiging aan het Palestijnse volk (een oproep die ik gedeeld heb!), ga ik zondag Pinksteren vieren. Tegen de achtergrond van een verscheurd en verdeeld Jeruzalem en van een rond dit thema verscheurde en verdeelde kerk. Het stormt onder ons. En we zijn allemaal ontzettend overtuigd van de waarheid en zuiverheid van onze eigen opvattingen in deze. En ik ervaar in mezelf hoe heftig mijn emoties met me aan de haal kunnen gaan als ik geconfronteerd word met reacties en meningen die ik als oneerlijk, beschuldigend, zelfvoldaan, overdadig vroom of ontzettend kortzichtig en dom ervaar. Maar niet al mijn vuur is heilig vuur. Gods Geest wil ons, als ik het goed versta, leren om verbindend te spreken en te handelen. En de apostel verwoordt wijs en waar, wat we allemaal weten en ervaren: zonder liefde zijn we nergens, blijven we nergens en komen we nergens.