Afgelopen zondag legde een van onze diakenen haar taken neer. Al met al was zij twintig jaar van haar leven – verdeeld over meerdere termijnen in verschillende levensfasen – als diaken actief in kerk- en dorpsgemeenschap. Zij heeft enorme veranderingen meegemaakt, in vorm en inhoud. Zelf hechtend aan traditie en als geboren en getogen dorpeling ‘van nature’ behoudend, heeft ze veel veerkracht getoond en zonder ook maar enig moment haar eigenheid te verloochenen, loyaal meebewogen en de bereidheid gehad om in te spelen op de veranderende tijden, normen en omstandigheden waaraan ook dorpssamenleving en dorpskerk niet ontkomen. In dezelfde dienst sprak een ouderling voor een tweede termijn zijn ja-woord uit en verplichtte daarmee zichzelf voor nog vier jaar tot een leven, dat ook in zijn schaarse vrije tijd in het teken staat van gerichtheid op anderen, geduldig luisteren, meedenken- en besluiten over de koers van de gemeente in soms taaie vergaderingen. Om maar te zwijgen van het incasseringsvermogen dat nodig is als mensen (niet altijd onterecht) hun gal spuien over kerkelijk tekortschieten in grijs of minder grijs verleden. Ik wil maar zeggen: waar zoveel behoefte aan verbinding is, zoveel nood aan aandacht en een luisterend oor, ben ik dankbaar dat ik mag werken in een gemeenschap, waarin mensen zich vrijwillig bereid verklaren om daar met hart en handen gestalte aan te geven. Zij zijn de smaakmakers van het samenleven.
