Het is weer bijna zover: dierendag. Gekoppeld aan de herinnering aan Franciscus van Asisi, een warmbloedig en barmhartig mens die zich het lot van mens en dier aantrok. Zeker geen toeval, dat de huidige paus zich naar deze heilige, wiens aanzien de grenzen van de rooms-katholieke traditie ver overschrijdt, heeft genoemd. Ook deze Franciscus hecht aan barmhartigheid. Eind vorig jaar luidde hij, door ceremonieel de imponerende hoofddeuren van de Sint Pieter te openen, een Jaar van Barmhartigheid in. Voor mens en dier. Hier in Spanje begint dat laatste een klein beetje gehoor te vinden. Meer en meer kritische stemmen tekenen protest aan tegen de stierengevechten en de mishandeling van dieren in het algemeen. Ik moet toegeven dat ik zelden zoveel genoegdoening heb gevoeld als toen ik op Facebook een filmpje zag langskomen, waarop stieren van opgejaagd wild tot jager werden en met hun machtige horens de ene na de andere toreador of picador over de hekken zwiepten. Toch moet ik bekennen dat ik in Alicante het stierengevecht museum heb bezocht en de arena heb gezien. Weliswaar toen er geen gevecht plaatshad, maar toch… En eerlijk gezegd, ik voelde in mijn binnenste iets trillen van dat oerinstinct, dat vermoedelijk de verklaring voor de aantrekkingskracht van dit bloederige en controversiële spektakel is: de krachtmeting tussen twee trotse, sterke, zelfbewuste wezens. De toreador, vereerd als een halfgod en als zodanig afgebeeld op de talrijke kunstzinnige posters. En de stier, waarvan de kolossale kop en nek – als hij na een heroïsche strijd het loodje heeft gelegd –wordt opgezet en een plek krijgt in de eregalerij van het museum. Hoe stuitend, het is op een bepaalde manier ook mooi en indrukwekkend. Desondanks: beter als deze vorm van volksvermaak zo snel mogelijk tot het verleden gaat behoren! Tegelijk met de kistkalveren, plofkippen en al die andere weerzinwekkende en beschamende vormen van dierenmishandeling, waarbij de dieren van meet af aan kansloos zijn. Zo’n stier wil ten minste ook nog wel eens winnen…
