De tweede zondag na Pasen heet in de liturgische traditie van de kerk de Zondag van de Goede Herder. Vaak wordt in de kerkdienst Psalm 23 gelezen of gezongen, en klinkt het woord van Jezus zoals in het evangelie van Johannes te horen: “Ik ben de goede herder. Een goede herder zet zijn leven in voor zijn schapen”. Herder-zijn betekent verantwoordelijkheid dragen voor anderen. In het bijzonder voor wie zelf de boontjes van het leven moeilijk kunnen doppen. Een toepasselijke lezing op deze zondag is te vinden in het profetenboek Ezechiël. Deze opmerkelijke predikheer, die niet alleen vlammende betogen kan houden, maar ook theater gebruikt om zijn verhaal voor het voetlicht te brengen, houdt de leiders, de ‘herders’ van het volk in niet mis te verstane metaforen een spiegel voor. In plaats van als goede herders de schapen te weiden, vreten ze zichzelf vol. In plaats van te zorgen voor de zwakken en kwetsbaren, laten ze deze verdwalen, zich verloren lopen, prooi van wilde dieren worden. En net als je al lezend denkt: dat gaat over – en vul dan maar in – Poetin, Nethanyahu, Trump, de junta in Myanmar, Hamas, verschuift de profeet zijn aandacht naar de schapen zelf. En constateert dat het met de omgang tussen de dieren onderling niet veel beter gesteld is. Er zijn schapen met stevige poten en flanken, sterke horens en forse lijven die de zwakkeren opzij stoten, gulzig al het gras wegvreten, de bodem vertrappen met hun poten en het frisse water troebel maken. En tegen wil en dank herken je jezelf als westerse mens, wij met onze enorme ecologische footprint, wij die alles kunnen kopen wat we begeren, wij die consumeren en vervuilen alsof er geen toekomstige generaties meer zijn. Vaak vind ik het lastig om lijnen te trekken tussen profetische preken van toen en de actualiteit van nu. Ik wil van de bijbel geen puzzelboek maken. Maar deze woorden van Ezechiël hebben actuele zeggingskracht. Lees maar, hoor maar, voel maar: Ezechiël 34. Die Zwitserse grootmoeders hadden een punt!
