Het incident met de aansteker die een (brood)dronken “supporter” vorige week, tijdens de christelijke Stille of Goede Week, tevens de week waarin de joodse geloofsgemeenschap Pesach vierde, bij de bekerwedstrijd Feyenoord-Ajax naar een speler gooide, is wereldnieuws geworden. Ik denk vooral vanwege de sprekende foto van het bebloede achterhoofd van Davy Klaassen. Davy werd zonder het te beseffen eventjes een soort eigentijdse Christus-gestalte. Uitgekotst, gehaat, door een opgehitste woedende massa die ‘kruisigen!’ schreeuwde. En ”alle joden aan het gas”. Als er al nuancerende en protesterende tegenstemmen tegen dit soort beschamende leuzen hebben geklonken vanaf de tribune, dan zijn die in het oververhitte tumult gesmoord. Ja, er is niets zo griezelig als een opgefokte mensenmassa. En als er dan ook nog iemand is die als zondebok kan fungeren, naar wie je je verwensingen en vervloekingen, je bierglazen en aanstekers kunt slingeren … Maar ik houd erover op. Liever gedenk ik met grote dankbaarheid Huub Oosterhuis. Ik kan me zomaar voorstellen dat hij – niet voor niets kreeg hij de bijnaam “de paus van Amsterdam” – niet voor iedereen een even gemakkelijk mens om mee te leven was. Maar zijn liedteksten zijn, mede dankzij geweldige componisten als Antoine Oomen, voor veel mensen van grote betekenis en zijn gebeden (ik denk aan het prachtige bundeltje ‘Bid om vrede’) en overdenkingen (zelf ben ik enorm getroffen door ‘Red hen die geen verweer hebben’) zijn voor veel mensen doorslaggevend geweest in hun keuze om geloof en kerk niet de rug toe te keren, maar des te overtuigder het evangelie te omarmen, met alle twijfels die we als mens tot onze laatste ademtocht mogen hebben. Ik ga komende zondag alleen maar liederen van zijn hand laten zingen. Zijn gedachtenis zij tot zegen!
