Afgelopen zondag hadden we in onze kerk voor de vijfde keer de jaarlijkse Top Tweeduizend dienst. Nu, na twee jaar, weer met bezoekers. Niet heel weinig ook! En de gemiddelde leeftijd van de kerkbezoekers lag ten opzichte van een ‘gewone’ dienst zo’n twintig jaar lager. Voor wie de formule niet kent: in een Top Tweeduizend Dienst vertellen mensen een persoonlijk verhaal bij een popsong. Die popsong kan uit de jaren vijftig zijn of van recente datum, afhankelijk meestal van de leeftijd van de indiener. De verhalen gaan over persoonlijke ervaringen van strijd en overwinning, verlies en volharding, verwondering en verlangen. Ze getuigen van iemands betrokkenheid bij het lijden van vluchtelingen, zorg om het klimaat et cetera. Veel van die verhalen kunnen niet met droge ogen worden verteld of aangehoord, en de gekozen muziek versterkt die emotie nog. Het mooie is, dat mensen veel van zichzelf laten zien, veel meer dan in een doorsnee kerkdienst, waar je doorgaans ‘onzichtbaar’ kunt blijven. Elke week doen dus? Dat nou ook weer niet. Maar het is misschien wel een goed idee om ook in de ‘gewone’ kerkdienst wat meer ruimte te geven aan persoonlijke inbreng. En voor andere muzikale uitingen dan uitsluitend kerkliederen met orgelbegeleiding. Wat te denken van een popsong waarin het lijden van de schepping rauw verwoord en verklankt wordt als kyriegebed? ‘Er spoelen mensen aan’ van Kiki Schippers ? ‘Refuge’ van Steven Wilson. ‘The earth song’ van Michael Jackson. Vertoon de clip erbij (sinds de lockdowns zijn de technische mogelijkheden in veel kerken immers bijna onbeperkt) en je hoeft niet veel woorden meer te besteden aan christelijke betrokkenheid in deze. En daarnaast: blijven putten uit de Psalmen, de top 150 van de Bijbel, waarin ook het hele leven terugkomt!